คำพ่อสอน: ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

เมื่อก่อน มักคิดเกี่ยวกับเรื่องราวปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตนเอง ว่าเดี๋ยวมันก็ดีเอง ซึ่งในตอนนั้นไม่เคยได้ลงมือกระำืำทำอะไีรเพื่อแก้ปัญหา หวังแต่จะให้ผู้อื่นมาทำให้หรือให้สถานการณ์มันคลี่คลายไปเอง นึกถึงตอนนั้นชีวิตช่างน่าเบื่อ เพราะเราไม่ได้ใช้ศักยภาพและรู้คุณค่าของตนเองเลย


จวบจนวันนี้ หลังจากเติบโตขึ้นจากประสบการณ์และคนรอบข้างที่คอยให้กำลังใจทำให้สามารถหยัดยืนด้วยขาของตนเองได้อย่างมั่นคง จึงทำให้เมื่ออยากทำอะไรก็ทำด้วยตัวเองได้เลยอย่างภาคภูมิใจ โดยไม่ต้องรีรอ...


"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" จึงเป็นสิ่งที่ยึดถือมาปฏิบัติใช้ในการดำรงชีวิต ดัง ตอนหนึ่งของพระราชดำรัสในวโรกาสเฉลิมพระชนม์พรรษา 4 ธันวาคม 2541 ที่ในหลวงภูมิพลตรัสไว้ว่า

"....ยืนบนขาของตนเอง (ซึ่งแปลว่า...พึ่งตนเอง) หมายความว่าสองขาของเรานี่ยืนบนพื้น ให้ยืนอยู่ได้ไม่หกล้ม ไม่ต้องไปยืมขาคนอื่นมาใช้สำหรับยืน"


สำหรับตนเองแล้ว มักคิดพิจารณาถึงความสามารถในตนเอง แล้วทำในสิ่งที่ตนถนัดเพื่อนำไปสู่เป้าหมายที่ต้องการ ดีกว่าต้องไปยืนบนขาใครๆ เพราะก็ไม่มั่นใจว่าใครๆ นั้น จะยอมให้เรายืนบนขาพวกเค้าได้อย่างมั่นคงหรือไม่ และได้อีกนานเพียงใด...