ด้วยความที่มีประชาชนมาเฝ้ารับเสด็จกันมากมายอย่างสุดลูกหูลูกตา เกือบทำให้รู้สึก "ถอดใจ" ที่จะเดินเข้าไปในแถวหน้าของกลุ่มผู้รับเสด็จ แต่ด้วย "ความเพียรพยายาม" ของคุณแม่และตัวเอง จึงสามารถเข้าไปอยู่บริเวณแถวหน้าได้สมความตั้งใจ อย่างไรก็ดีแม่ลูกทั้งสองก็ยังไม่อาจเข้าไปถึงแถวหน้าสุดได้
เมื่อพระเจ้าอยู่หัวและพระราชินีทรงเสด็จออกมาให้ประชาชนได้ชื่นชมพระบารมี แม้ว่าจะมองเห็นได้แต่ก็ยังถือว่าไกล และแม้ว่าพวกเราเตรียมตัวมาดีมีกล้องส่องทางไกล แต่ก็ยังเห็นไม่ค่อยชัดอยู่ดี
ณ ห้วงเวลาที่ได้เห็นองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชนั้น ได้พูดกับคุณแม่ด้วยเสียงสั่นเครือด้วยความตื้นตันว่า "เห็นไหม...พระเจ้าแผ่นดินของเรา" ซึ่งก็บอกไม่ได้ทำไมน้ำตาจึงคลอ น้ำเสียงจึงสั่น ยังรู้สึกอีกว่า ช่างเป็นบุญเหลือเกินที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้มาเข้าเฝ้ารับเสด็จในหลวง
เชื่อว่าหากผู้อ่านมีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระองค์ในเบื้องหน้า ไม่ว่าคำใดก็ตามที่เราได้ใช้ขนานนามพระองค์ท่านนั้น เมื่อได้นึกถึงขณะที่ได้เห็นพระองค์ท่านแล้ว ช่างรู้สึกกินใจจริงๆ
